بوسه ی صلح ،

بوسه ی صلح ،
به زیبایی شاخه گلی ست،
روئیده بر خاک ماه اندیشه،
به دلچسبی شاعرانه های خاورمیانه،
به شیرینی دست تکان دادن کودک عشق تو،
برای کودک رؤیاهای من،
هر شب در خواب ...
مهدی بابایی

ای شعر، ای کیمیای واژه ها

ای شعر، ای کیمیای واژه ها
اینک که جغرافیای جهان در احتکار استبداد است،
و مغز انسان در استعمار عشق،
تو اقلیم کوچکی را ،
در ذهن من باقی بگذار برای اندیشیدن به آزادی
اینک که کودک استبداد،
گردن بندی به سینه دارد،
از زنبورهای مرده ی آزادی،
اینک که آزادی،
چون پروانه ای دنبال می کند،
حلقه ی گل بر روی تابوت انسان را،
تو ای شعر، تنها یک کلمه باش، و آن هم آزادی.
مهدی بابایی